T= Testimonium F= Fragmentum E= Επιγραφή / Inscription
1τραπεζοφόρος2 ↓· Λυκοῦργος ἐν τῶι Περὶ τῆς ἱερείας (fr. 47
[VI.;20] Conomis). ὅτι3 ἱερωσύνης ὄνομά ἐστιν ἡ τραπεζοφόρος3 καὶ ὅτι αὕτη καὶ ἡ κοσμὼ4 συνδιέπουσι πάντα τῆι τῆς Ἀθηνᾶς ἱερείαι αὐτός τε ὁ ῥήτωρ ἐν τῶι αὐτῶι λόγωι δεδήλωκε 5καὶ Ἴστρος ἐν ιγ΄ τῶν Ἀττικῶν Συναγωγῶν6.
τραπεζοφόρος· ὁ Λυκοῦργος (390-322 π.Χ.) στὸν Περὶ τῆς ἱερείας
λόγο. Ὅτι ἡ τραπεζοφόρος εἶναι γυναίκα μὲ ἱερατικὸ ἀξίωμα καὶ ὅτι
αὐτὴ καὶ ἡ κοσμὼ τακτοποιοῦν τὰ πάντα μαζὶ μὲ τὴν ἱέρεια τῆς
Ἀθηνᾶς, καὶ ὁ ἴδιος ὁ ρήτορας στὸν ἴδιο λόγο ἔχει δείξει καὶ ὁ Ἴ-
στρος στὸ δέκατο τρίτο βιβλίο τῶν Ἀττικῶν Συναγωγῶν.
9. Ὅτι ἡ τραπεζοφόρος καὶ ἡ κοσμὼ, οἱ ὁποῖες (ὅπως ὁ Λυκοῦργος ἀναφέρει καὶ ὁ Ἴστρος προσμαρτυρεῖ) συνδιέπουσι πάντα τῆι τῆς Ἀθηνᾶς ἱερείαι, ἦταν κατὰ κάποιον τρόπο βοηθοὶ τῆς ἱέρειας τῆς Ἀθηνᾶς (γιὰ τὰ προβλήματα ὀρθῆς γραφῆς καὶ στίξεως τοῦ κειμένου βλ. ἀνωτ. κριτ. ὑπόμν. καὶ σημ. σ' αὐτό), συμπεραίνει ὁ Toepffer AttG1 122, στηριζόμενος καὶ στὸ ψήφισμα τῶν μέσων τοῦ 3ου αἰ. π.Χ. (IG2 II2 776.10-13) ἐπειδὴ δὲ ἡ ἱέρει|[α τῆς Πολιάδος ἐπεμελήθη καλ]ῶς καὶ φιλοτίμ|[ως τῆς τε κοσμήσεως τῆς τρ]απέζης κατὰ τὰ | [πάτρια] (βλ. καὶ 18-20 ἐμέρισεν [δὲ καὶ τοῖς Πραξι]|[ερ]γίδαις εἰς τ[ὴ]ν θυσίαν τὴν π[άτριον ἐκ τῶν]|[ἰ]δίων ἑκατὸν [δρ]αχμάς). Ὀρθὰ σημειώνει ὁ Jacoby3 (635) ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμιὰ σχέση μὲ τὰ Ὀσχοφόρια (ἀνωτ. F8), κατὰ τὰ ὁποῖα δειπνοφόροι ἀσκοῦν λειτούργημα (βλ. Πλουτ. Θησ. 23.4 αἱ δὲ δειπνοφόροι παραλαμβάνονται καὶ κοινωνοῦσι τῆς θυσίας κ.λπ.)· παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις ὅμως τοῦ ἴδιου (ὅ.π.), δύσκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποφύγει τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἴστρος, μιλώντας γιὰ τὸν Θησέα στὸ ιγ΄ καὶ στὸ ιδ΄ βιβλίο τῶν Ἀττικῶν του (στὸ ιγ΄ ἐδῶ, κατὰ τὸν Ἁρποκρ.), θεωροῦσε τὸν ἥρωα ὡς ἱδρυτὴ τῆς λατρείας τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, καὶ περιέγραφε ἀναλυτικὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὴ λατρεία της (μὲ ἔμφαση πάντα στοὺς σχετικοὺς ὅρους).
9. Ὅτι ἡ τραπεζοφόρος καὶ ἡ κοσμὼ, οἱ ὁποῖες (ὅπως ὁ Λυκοῦργος ἀναφέρει καὶ ὁ Ἴστρος προσμαρτυρεῖ) συνδιέπουσι πάντα τῆι τῆς Ἀθηνᾶς ἱερείαι, ἦταν κατὰ κάποιον τρόπο βοηθοὶ τῆς ἱέρειας τῆς Ἀθηνᾶς (γιὰ τὰ προβλήματα ὀρθῆς γραφῆς καὶ στίξεως τοῦ κειμένου βλ. ἀνωτ. κριτ. ὑπόμν. καὶ σημ. σ' αὐτό), συμπεραίνει ὁ Toepffer AttG1 122, στηριζόμενος καὶ στὸ ψήφισμα τῶν μέσων τοῦ 3ου αἰ. π.Χ. (IG2 II2 776.10-13) ἐπειδὴ δὲ ἡ ἱέρει|[α τῆς Πολιάδος ἐπεμελήθη καλ]ῶς καὶ φιλοτίμ|[ως τῆς τε κοσμήσεως τῆς τρ]απέζης κατὰ τὰ | [πάτρια] (βλ. καὶ 18-20 ἐμέρισεν [δὲ καὶ τοῖς Πραξι]|[ερ]γίδαις εἰς τ[ὴ]ν θυσίαν τὴν π[άτριον ἐκ τῶν]|[ἰ]δίων ἑκατὸν [δρ]αχμάς). Ὀρθὰ σημειώνει ὁ Jacoby3 (635) ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμιὰ σχέση μὲ τὰ Ὀσχοφόρια (ἀνωτ. F8), κατὰ τὰ ὁποῖα δειπνοφόροι ἀσκοῦν λειτούργημα (βλ. Πλουτ. Θησ. 23.4 αἱ δὲ δειπνοφόροι παραλαμβάνονται καὶ κοινωνοῦσι τῆς θυσίας κ.λπ.)· παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις ὅμως τοῦ ἴδιου (ὅ.π.), δύσκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποφύγει τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἴστρος, μιλώντας γιὰ τὸν Θησέα στὸ ιγ΄ καὶ στὸ ιδ΄ βιβλίο τῶν Ἀττικῶν του (στὸ ιγ΄ ἐδῶ, κατὰ τὸν Ἁρποκρ.), θεωροῦσε τὸν ἥρωα ὡς ἱδρυτὴ τῆς λατρείας τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, καὶ περιέγραφε ἀναλυτικὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὴ λατρεία της (μὲ ἔμφαση πάντα στοὺς σχετικοὺς ὅρους).