T= Testimonium F= Fragmentum E= Επιγραφή / Inscription
Καὶ τοῦτο βούλεταί γε Ζήνων καὶ Χρύσιππος ἅμα τῷ σφετέρῳ χορῷ
παντί, διαδίδοσθαι τὴν ἐκ τοῦ προσπεσόντος· ἔξωθεν ἐγγενομένην1 τῷ
μορίῳ κίνησιν εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ψυχῆς, ἵν' αἴσθηται τὸ ζῷον ↓.
Καὶ αὐτὸ θέλει ὁ Ζήνων καὶ ὁ Χρύσιππος μαζὶ μὲ ὅλη τὴ χορεία των, νὰ
μεταδοθεῖ ἡ κίνηση, ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἐρεθισμό, ποὺ προσπίπτει ἀπ'
ἔξω στὴν ἀρχὴ τῆς ψυχῆς (τὸ ἡγεμονικό), γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ τὸ ζῶο.
ἀπ. 147β, γ, δ:Ἡ διάκριση μεταξὺ προφορικοῦ καὶ ἐνδιάθετου λόγου, αὐτοῦ δηλ. ποὺ προφέρεται μὲ τὴ φωνὴ καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ λόγου, ποὺ διαμορφώνεται μέσα μας, εἶχε ἐκφρασθεῖ μὲ ἔντονο τρόπο κατὰ τὴ διένεξη τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἀκαδημίας ὅπως τοῦ Καρνεάδη καὶ τῶν Στωικῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ἂν πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ στὰ ζῶα ἕναν λόγον (γλώσσα καὶ σκέψη). Τὴ διάκριση αὐτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ ἐντοπίσουμε στὸν Ζήνωνα, ἂν λάβουμε ὑπόψη τὴ διαφοροποίηση ποὺ κάνει ἀνάμεσα στὰ σημαίνοντα, ποὺ προφέρονται (προφορικὸς λόγος) καὶ τὰ σημαινόμενα (ἐνδιάθετος λόγος), ποὺ δὲν προφέρονται ἁπλῶς ἀλλὰ λέγονται (λεκτὰ) περιέχοντας τὸ νόημα αὐτῶν στὰ ὁποῖα ἀναφέρονται (τὰ τυγχάνοντα). Φαίνεται ὅμως ὅτι στὸν Ζήνωνα ἡ διάκριση δὲν εἶναι τόσο ἰσχυρή, γιατὶ γλώσσα καὶ σκέψη εἶναι στενὰ συνυφασμένες (ὅπως π.χ. στὰ λεκτά).Ὁ προφορικὸς λόγος ὅπως γιὰ παράδειγμα στὰ ζῶα μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἔναρθρες φωνές, ἀλλὰ νὰ μὴ σημαίνει νοήματα. Καὶ ἡ παράσταση (φαντασία) γίνεται λόγος ἀνθρώπινος μὲ τὴ μετάβαση ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ στὴ νοητὴ παράσταση καὶ μὲ τὴ συνθετικὴ ἱκανότητα, ποὺ παράγει νέες παραστάσεις (ὅπως ὁ Κένταυρος). Βλ. Διογ. Λαέρτ. 7. 52-53. Ἐπίσης Σέξτος, Μαθ. 3. 25 «εἰ καὶ τὸ νοητὸν μεταβατικὸν ἀπὸ τοῦ αἰσθητοῦ νοοῦμεν.» Γιὰ τὸ θέμα βλ. A.A. Long, Language and thought in Stoicism, Problems of Stoicism1, σ. 87 καὶ παρ. 54.
ἀπ. 147β, γ, δ:
Ἡ διάκριση μεταξὺ προφορικοῦ καὶ ἐνδιάθετου λόγου, αὐτοῦ δηλ. ποὺ προφέρεται μὲ τὴ φωνὴ καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ λόγου, ποὺ διαμορφώνεται μέσα μας, εἶχε ἐκφρασθεῖ μὲ ἔντονο τρόπο κατὰ τὴ διένεξη τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἀκαδημίας ὅπως τοῦ Καρνεάδη καὶ τῶν Στωικῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ἂν πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ στὰ ζῶα ἕναν λόγον (γλώσσα καὶ σκέψη). Τὴ διάκριση αὐτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ ἐντοπίσουμε στὸν Ζήνωνα, ἂν λάβουμε ὑπόψη τὴ διαφοροποίηση ποὺ κάνει ἀνάμεσα στὰ σημαίνοντα, ποὺ προφέρονται (προφορικὸς λόγος) καὶ τὰ σημαινόμενα (ἐνδιάθετος λόγος), ποὺ δὲν προφέρονται ἁπλῶς ἀλλὰ λέγονται (λεκτὰ) περιέχοντας τὸ νόημα αὐτῶν στὰ ὁποῖα ἀναφέρονται (τὰ τυγχάνοντα). Φαίνεται ὅμως ὅτι στὸν Ζήνωνα ἡ διάκριση δὲν εἶναι τόσο ἰσχυρή, γιατὶ γλώσσα καὶ σκέψη εἶναι στενὰ συνυφασμένες (ὅπως π.χ. στὰ λεκτά).
Ὁ προφορικὸς λόγος ὅπως γιὰ παράδειγμα στὰ ζῶα μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἔναρθρες φωνές, ἀλλὰ νὰ μὴ σημαίνει νοήματα. Καὶ ἡ παράσταση (φαντασία) γίνεται λόγος ἀνθρώπινος μὲ τὴ μετάβαση ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ στὴ νοητὴ παράσταση καὶ μὲ τὴ συνθετικὴ ἱκανότητα, ποὺ παράγει νέες παραστάσεις (ὅπως ὁ Κένταυρος). Βλ. Διογ. Λαέρτ. 7. 52-53. Ἐπίσης Σέξτος, Μαθ. 3. 25 «εἰ καὶ τὸ νοητὸν μεταβατικὸν ἀπὸ τοῦ αἰσθητοῦ νοοῦμεν.» Γιὰ τὸ θέμα βλ. A.A. Long, Language and thought in Stoicism, Problems of Stoicism1, σ. 87 καὶ παρ. 54.