Ὁ Ἀρίστων ὁ Χῖος, ὁ Φαλακρός, ὁ λεγόμενος Σειρήνα... εἶπε ὅτι σκοπὸς
εἶναι νὰ ζοῦμε ἀδιάφορα γιὰ ὅσα βρίσκονται μεταξὺ ἀρετῆς καὶ κακίας
καὶ νὰ μὴν ἀφήνουμε νὰ ὑπάρχει καμιὰ διαφορὰ ἀνάμεσα σ' αὐτὰ τὰ
πράγματα, ἀλλὰ νὰ συμπεριφερόμαστε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπέναντι σὲ
ὅλα. Γιατὶ ὁ σοφὸς μοιάζει μὲ τὸν καλὸν ἠθοποιό, ποὺ ὅποιο ρόλο ἀνα-
λάβει, εἴτε τοῦ Θερσίτη εἴτε τοῦ Ἀγαμέμνονα, καὶ τοὺς δύο τοὺς παίζει
ὅπως ἁρμόζει στὸν καθένα. Ὁ Ἀρίστων ἀρνιόταν ὅτι ἔχει ὁποιαδήποτε
θέση ἡ φυσικὴ καὶ ἡ λογική,... (161) Δὲν πρότεινε, ὅπως ὁ Ζήνων, πολλὲς
ἀρετές, οὔτε μία ὀνομαζόμενη μὲ πολλὰ ὀνόματα, ὅπως οἱ Μεγαρικοί,
ἀλλὰ μᾶλλον θεωροῦσε τὶς ἀρετὲς ὡς σχετιζόμενες μεταξύ τους μὲ ὁρι-
σμένους τρόπους. Ἔτσι φιλοσοφώντας μὲ τὶς διαλέξεις καὶ τοὺς διαλό-
γους του στὸ Κυνοσάργες ἀπέκτησε φήμη καὶ θεωρήθηκε ἱδρυτὴς σχολῆς.
Ὁπωσδήποτε ὁ Μιλτιάδης καὶ ὁ Δίφιλος χαρακτηρίστηκαν Ἀριστώ-
νειοι... (162) Σύμφωνα μὲ ὅσα λέει ὁ Διοκλῆς ὁ Μάγνης, ἄλλαξε τὶς ἀπό-
ψεις του (ὁ Ἀρίστων), ὅταν συνάντησε τὸν Πολέμωνα, ἐνῶ ὁ Ζήνων εἶχε
πέσει σὲ μακρὰ ἀρρώστεια. Περισσότερο ἀπ' ὅλα ἔστρεψε τὴν προσοχή
του στὴ στωικὴ διδασκαλία, ὅτι ὁ σοφὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἔχει γνῶμες.
Ἐνάντια σ' αὐτὴ στράφηκε ὁ Περσαῖος ποὺ ἀπὸ δύο διδύμους ἀδελφοὺς
τὸν ἕνα παρακίνησε νὰ δώσει στὸν Ἀρίστωνα μιὰ παρακαταθήκη, κι'
ἔστειλε ὕστερα τὸν ἄλλον νὰ τὴν παραλάβει. Μ' αὐτὸ τὸν τρόπο τὸν
παραπλάνησε καὶ ἀναίρεσε τὸ ἐπιχείρημά του. Βρισκόταν διαρκῶς σὲ
ἀντιπαράθεση πρὸς τὸν Ἀρκεσίλαο. Ὅταν μιὰ φορὰ εἶδε ἕνα τεράστιο
ταῦρο νὰ ἔχει μήτρα, φώναξε: «νομίζω, πὼς στὸν Ἀρκεσίλαο δόθηκε ἕνα
ἐπιχείρημα ἐνάντια στὴν ἐνάργεια (τῆς γνώσης)». (163) Ὅταν ἕνας Ἀκα-
δημαϊκὸς ἰσχυρίστηκε, ὅτι τίποτε δὲν καταλαβαίνει, τοῦ εἶπε «ὥστε δὲν
βλέπεις κι' αὐτὸν ποὺ κάθεται δίπλα σου;» Καὶ καθὼς ὁ ἄλλος ἀρνήθηκε,
τοῦ ἀντεῖπε: «ποιὸς σ' ἐτύφλωσε, ποιὸς σοῦ πῆρε τῶν ματιῶν τὸ φῶς;»