9 Ἀπορῶ ὅμως μὲ τοὺς Ἡροφίλειους ποὺ ἀσπάζονται τὴν πολυ
θρύλητη ἀνατομία, μάλιστα δὲ μὲ τὸν Ἡγήτορα. Γιατὶ στὸ Περὶ
αἰτιῶν γιὰ τὰ ἐξαρθρήματα τοῦ μηροῦ διασαφηνίζοντας ἔλεγε τὰ
παρακάτω ὡς ἑξῆς: «Γιατί ὅμως οἱ βασιζόμενοι σ' αὐτὴ μόνο τὴν
πείρα δὲν ἀναλαμβάνουν νὰ βροῦν κάποιον ἄλλο τρόπο ἀνάταξης
τῆς κεφαλῆς τοῦ μηριαίου, πέρα ἀπ' αὐτοὺς ποὺ τώρα ἔχουν ἀπορ-
ριφθεῖ, μὲ τὸν ὁποῖον, ὅταν ἐξαρθρωθεῖ, ἀφοῦ ἀναταχθεῖ νὰ παρα-
μείνει στὴ θέση της, ἂν καὶ παρατηροῦν ἀνάλογα ὅτι ἀνατάσσονται
καὶ παραμένουν στὴ θέση τους καὶ ἡ κάτω σιαγόνα καὶ ἡ κεφαλὴ
τοῦ βραχίονα, καὶ ἐπιπλέον ὁ ἀγκώνας καὶ τὸ γόνατο καὶ καθένα
ἀπ' τὰ δάκτυλα καὶ σχεδὸν οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἀρθρώσεις ποὺ
συνηθίζουν νὰ ἐξαρθρώνονται; Γιατί, καθὼς δὲν μποροῦν νὰ σκε-
φθοῦν γιὰ ποιόν λόγο τέλος πάντων μόνη αὐτὴ ἀπὸ τὶς ἀρθρώσεις,
ἀφοῦ ἐξαρθρωθεῖ καὶ ἀναταχθεῖ πάλι, δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει στὴ
θέση της, βασίζονται ὅμως σ' αὐτὸ ποὺ γίνεται συχνὰ στὶς ὑπόλοιπες
ἀρθρώσεις, θὰ φτάσουν πιθανότατα στὸ νὰ νομίσουν ὅτι δὲν ὑπάρ-
χει μερικὲς φορὲς καλύτερη ἀνάταξη, μὲ τὴν ὁποία θὰ μπορέσει ἡ
ἄρθρωση νὰ παραμένει στὴ θέση της, ἀκολουθώντας πιστὰ αὐτὸ
ποὺ συμβαίνει κατὰ κανόνα στὶς ὑπόλοιπες (ἀρθρώσεις). Ἐὰν ὅμως
εἶχαν καταλάβει τὴν αἰτία βάσει τῆς ἀνατομίας, ὅτι δηλαδὴ συμβαί-
νει ἀπὸ τὴν κεφαλὴ τοῦ μηριαίου νὰ φύεται νεῦρο ποὺ ὁδηγεῖ στὴ
μέση τῆς κοτύλης, ποὺ ὅταν παραμένει ἀκέραιο εἶναι ἀδύνατο νὰ
ἐξαρθρωθεῖ ὁ μηρός, ἐνῶ ὅταν κοπεῖ εἶναι ἀδύνατο νὰ συγκολληθεῖ,
καὶ χωρὶς νὰ ἔχει γίνει συγκόλληση ἡ ἄρθρωση ἀδυνατεῖ πάλι νὰ
παραμείνει στὴ θέση της, ἔτσι, ἀφοῦ ἡ αἰτία γίνει φανερή, θὰ ἀπο-
φεύγουν ἐντελῶς νὰ ἀνατάσσουν τὸν ἐξαρθρωμένο μηρὸ καὶ νὰ μὴν
ἀκολουθοῦν πιστὰ τὶς ἀδύνατες ἀνατάξεις». Μ' αὐτὰ ὁ Ἡγήτωρ ὄχι
μόνο ἔχει παραπλανηθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐνδιαφερομένους
γιὰ τὴν Ἰατρικὴ ὅσον ἐξαρτιόταν ἀπ' αὐτὸν προκαλοῦσε σύγχυση·
ἐπιπλέον δὲ καὶ τὰ λεγόμενα τοῦ Ἱπποκράτη στὸ Περὶ Ἄρθρων
καθόλου δὲν ἔχει κατανοήσει, ἀλλὰ λόγω τῶν ἀσυμφωνιῶν ἐπικα-
λεῖται ἀφελῆ ἐπιχειρήματα γιὰ τὰ συγκεκριμένα θέματα. Γιὰ νὰ μὴν
γράφουμε ὅμως πολλά, θὰ περιοριστοῦμε στὶς σημαντικὲς ἐναντίον
του παρατηρήσεις.
9.2. Ἡροφιλείοις: βλ. ἀνωτ. σχόλ. σ.στ. 1.4.2 σ.λ. τῶν Ἡροφιλείων, μὲ περαιτέρω παραπομπές.
Ἡγήτορι: καὶ κατωτ. στ. 25 ὁ Ἡγήτωρ καὶ 15.1 πρὸς Ἡγήτορα. Βλ. ἀνωτ. 31 *T3 σχόλ. σ.στ. 8 σ.λ. Ἡγήτωρ, μὲ παραπομπὲς καὶ βιβλιογραφία.
17. εἰ: Οἱ KK.1 σημειώνουν ὅτι ἂν θέλει κανεὶς νὰ διορθώσει τὸ ἀνακόλουθο τῶν στ. 17 κἑ. πρέπει νὰ προτιμήσει τὸ οἱ ἀντὶ τοῦ εἰ (τοῦ L). Παρόμοιο ὅμως ἀνακόλουθο, ὅπως σημειώνει ὁ Sch.2, ἀπαντᾶ στὸν Φίλ. Βυζ. Βελοπ. 56.50 κἑ.
25-26. τοὺς φιλιατροῦντας: βλ. ἀνωτ. σχόλ. σ.στ. 1.1.1 σ.λ. φιλιάτρως, μὲ περαιτέρω παραπομπές.
28. ἀπὸ ἀνομολόγων: ἄπορον ὁμολογῶν γράφει ὁ Di.3 (σημειώνοντας: «ἀποανομολογῶν L. ἄποαν ὁμ. F. ἴσως ἄπορον in mg.»)· ὀρθῶς οἱ Sch.2 καὶ KK.1 γράφουν ἀπὸ ἀνομολόγων. Βλ. LSJ94 / LSK5 σ.λ. ἀνομόλογος (: ἀσύμφωνος), μὲ παραπομπές: Σέξτ. Ἐμπειρ. Πρὸς μαθημ. 8.331 διὰ τὸ ἐκεῖνα εἶναι ψευδῆ καὶ ἀνομόλογα, Ἁρποκρ. Λεξ. 63.9 (σ.λ. ἀσυνθετώτατον) διὰ τὸ ἀβέβαιον, ἢ ἀνομόλογον καὶ ἀσύμφωνον (βλ. καὶ Φώτ. Λεξ. σ.λ. ἀσυνθετώτατον [α 3032], Σουίδ. σ.λ. ἀσυνθετώτατον, κ.ἄ.), Ἀλεξ. Ἀφροδ. Εἰς Ἀριστοτ. Τοπ. 548.17 παράδοξά τινα ἢ ἀδύνατα καὶ ἀνομολόγα τῷ κειμένῳ (βλ. καὶ σ.λ. ἀνομολογία ΙΙ., πβ. ὅμως ἀνομολογία Ι. καὶ ἀνομολογέομαι).